Rowerzyści średnio poruszają się około 30 km/h, tak więc projektując ścieżki rowerowe należy pamiętać iż łuk zakrętów nie powinien być mniejszy niż 20 m. Oczywiście możliwości w terenie nie zawsze na to pozwalają. Wówczas dopuszcza się promień nie mniejszy niż 4 metry, licząc od wewnętrznej krawędzi ścieżki. Dotyczy to zarówno przebiegu ścieżki jak i wjazdów i zjazdów ze ścieżki. Aby wykluczać zagrożenia wypadków i ewentualnych kolizji rowerzystów należy także zadbać o profil drogi tak by nie tworzyły się na niej kałuże.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Przykład: Ścieżka rowerowa łącząca osiedle Kopernika z Centrum na wysokości ulicy Zbożowej w niebezpieczny sposób skręca pod kątem prostym, a widok dodatkowo utrudnia wysoki żywopłot. Kolejnym utrudnieniem jest zdeformowana nawierzchnia żwirowa, która dodatkowo utrudnia manewry zmuszając rowerzystów do znaczącej redukcji prędkości. Tego typu zakrętów jest znacznie więcej.
Skutek: Rowerzyści nie utrzymują stałej prędkości, mimo iż jest to obszar gdzie ruch samochodowy jest znikomy i teoretycznie pozwala na zwiększenie prędkości podróży.
Rozwiązanie: Ścieżkę rowerową można przesunąć o kilka metrów od żywopłotu (w stronę torów kolejowych) i wprowadzić ją w zakręt o znacznie większym profilu. Dodatkowo należy zadbać o nawierzchnię asfaltową, która zmniejszy ryzyko poślizgów i wypadków.
Znów mamy do czynienia z trasą rowerową, a nie ze ścieżką. Trasa rowerowa biegnie istniejącą drogą dojazdową, która zawsze miała takie małe promienie skrętu. Obawiam się, że przesunięcie drogi w stronę torów kolejowych jest niemozliwe, bo kolej niechętnie pozbywa się swoich terenów. Gdyby nie to, to mozna by wybudować nową ścieżkę prowadzącą od wiaduktu pod torami nie wchodząc pomiędzy domy.
OdpowiedzUsuńPiotr Rościszewski